مي دانم! كوتاهي هم حدي دارد و مهرباني هم رسمي. سر به هوا بودن آخر چقدر؟!! مگر مي شود آنقدر سر به هوا باشي كه به اين سن و سال جايي گم شوي و نداني كجا؟! چیزی نمانده از مهر مهربان. ولی تو هنوز مثل كودكيهاي بازيگوشت مانده اي و امروز و فردا مي كني تا پيدا شوي و به قول دل شعر نديده ات منتظر مي ماني تا لحظه ها آمادة پذيرش تو شوند. لحظه ها مي آيند و روز مي شوند. روزها به چهرة مات و مبهوتت پوزخند مي زنند و مي روند. و تو مي ماني و كاغذهاي سفيد بي خط. حالا ديگر خودكار آبي ات هم از تو نا اميد مي شود.
اما باور كنيد گمشده ام. گم شده ام آن هم در اين روزها و شبهاي مبارك كه زمان يافتن و يافت شدن است. من جايي كه نمي دانم كجاي اين ناكجا آباد گم شده ام. رها شده ام. گيجم. مبهوتم.
گاهي برگهاي گذشته را مي آورم كنار دستم مي نشينم و خط به خطشان را مي خوانم. بلكه دوباره پيدا شوم. اما هر چه بيشتر مي خوانم و مرور مي كنم انگار گم تر مي شوم و گيج تر.
پا پس مي كشم از هر چه كه دچارم سازد. نوشتن را مي گذارم براي بعد...


روي كاغذ مجازي مقابلم خيره مي شوم و دل دل مي كنم از گفتن ها و نگفتن ها.
نه! من نه ديگر شعر مي نويسم و نه ديگر عاشق مي شوم.
نامة كاغذي مي نويسم سالي يكبار براي يكي كه فقط يكي است.
يك شب قصد كردم ”وان يكاد“ بنويسم با خط خودم روي يك تكه كاغذ كوچك، با همين خودكار آبي، و هديه دهم به كسي، اما نشد!
اين شبها، اين شبهاي مهربان، اين شبهاي پرقدر و فرشته خيز كه همه جاي زمين ستاره باران است و باراني، كه همه قلبشان را به آسمان مي دهند و شبها خواب چيدن ستاره و حوض فيروزه با ماهي هاي قرمز مي بينند، من بختك مي شوم و خوابهاي آشفته دارم. چه صداي نابهنجاري دارد اين باد شبانه وقتي با لج به پنجره هاي معصوم مي كوبد.
نه!
من ديروقتي است كه نه ديگر شعر مي نويسم و نه درگير مي شوم. فقط مرور مي كنم خط به خط خودم را از اول به آخر و دوباره از همان آخر شروع مي كنم به اول! و پايان همة اين رفت و برگشت ها به هيچ مي رسم!!
هوس دريا مي كنم. دريا در پاييز رنگ خوشرنگي دارد. رنگي كه انگار در همه رنگها رنگ باخته!!
هوس دريا دارم.دريا با موجهاي بلند و هوای خاکستری. با همان بوي هميشگي. با ساحل ماسه اي. با بادي كه بيايد و به صورتم بزند. و من كه چشمم خيس مي شود بازوانم را دور خودم حلقه كنم و بگويم: چه سوزي دارد اين هوا!!
راستی چه سوزی دارد این هوا...