لابلای روزهای تکراری زندگی همیشه روزهايی پیدا میشه که با بقيه فرق داره! اصلا يه رنگ ديگه اس! مثل يه رنگ فسفری شاد لابلای يه عالمه رنگای سفيد يا سياه که خوب جوری تو چشمه!! امروز واسه من يکی از اون روزا بود!
وسطای ساعت کار اداری بود. همزمان چند تا مراجعه کننده داشتم که مشغول جواب دادن و رتق و فتق کاراشون بودم. در همين بين در اتاق باز شد و يه آقای جوون وارد شد. يه مقدار اين پا و اون پا کرد و بعد رفت و رو کاناپه نشست. همکارم رو کرد بهش و گفت: کاری داشتين؟ در خدمتم! جوون جواب داد : ممنون با خانم کار دارم!!
زير چشمی نگاهی بهش انداختم و سری تکون دادم. هر چی به اين حافظة ضعيفم فشار آوردم، طرف رو به جا نياوردم. خلاصه دور و برم خلوت شد و تعارف کردم که بياد رو صندلی کنار دستم بشينه تا ببينم کارش چيه!
گفت: فکر نمی کنم منو به جا بيارين! من حميد م. هستم. همکلاسی سال سوم دبستانتون!!!
اوه خدای من!! اين اسم پشت سرش سی تا اسم و قيافه های بچه گونه و خاطره رو تو ذهنم رج کرد!
صد تا صبح پاييز و راه طولانی مدرسه!!
هزارتا اشک و لبخند!
ميليونها آرزو که به ثمر رسيد و نرسيد!!
خيلی خوشحال بودم. يه جورايی که انگار دوباره بچه شده بودم. از خودش گفت! از کارو باری که توی يه شرکت توريستی بهم زده بود! از خونواده و همسرش!
سراغ بچه ها رو ازش گرفتم! هر کدومشون يه جای دنيا واسه خودشون کاره ای بودن! بهم گفت که من توی خاطرات بچگيش جای خاصی داشتم. مثلا شاگرد زرنگ کلاس!! بچه پررويی که ميکروفن مدرسه واسه مراسم صبحگاه هميشه جلوی دهنش بود! نورچشمی معلما! رفيق بچه های سال بالايی و سال پايينی! دشمن خونی و رقيب سرسخت علی اصغر ر. كه حالا واسه خودش وكيل دادگستري بود!!!
برام جالب بود وقتي كه گفت مصاحبه تلويزيونی 5 ماه پيش منو تو شبکه استانی ديده بوده و خيلی سعی کرده آدرسی ازم گير بياره ولی نتونسته! امروزم اتفاقی با يکی از دوستاش که تو اداره مون کاری داشته سر از اينجا در آورده بود! همين اتفاق سادة همراهی با يکی از رفقاش اونو به اينجا رسونده بود. به جايی که باعث خوشحالی خودش و بيشتر از اون خرسندی من شد.

يادمه توی يادداشتهای يک کتاب جيبی خونده بودم: هر از گاهی از دوستان قديمی يادی کنيد. کسايی که شايد سالهاست سراغی ازشون نگرفتين.
امروز من تأثير خارق العاده اين پيیشنهاد رو با همه وجودم لمس کردم.
بد نيست شما هم امتحان کنين!